Ons brein en een computer zijn twee heel verschillende en van elkaar losstaande dingen die allebei op een eigen manier werken. Hierdoor kunnen we ons brein niet zomaar inpluggen op het internet. Om op het internet te surfen hebben we een toetsenbord, muis en beeldscherm nodig. En eventueel zelfs speakers en een microfoon voor het geluid. We hebben onze zintuigen nodig om met een computer te communiceren.

Mens en computer werken als volgt samen. Stel: we willen het laatste nieuws op internet weten. Deze behoefte zetten we om naar een handeling (typen op een toetsenbord). De computer gaat aan de slag en toont ons de nieuwspagina (op het beeldscherm). Het licht van het beeldscherm valt op ons oog waardoor de aangeboden pagina in ons brein omgezet wordt naar hersenactiviteit. Deze activiteit bevredigt uiteindelijk onze behoefte. Zo beschouwd is dit een heel rare dialoog, hoe noodzakelijk ook.

Bij het schrijven van software streeft de programmeur er naar om het geheugen- en processorgebruik van de computer zo beperkt mogelijk te houden. Hierdoor werkt de software sneller. Programmeurs hebben namelijk geleerd dat gebruikers hier blij van worden. Wij mensen worden echter niet zo zeer blij van snelle software. We worden blij van snel bevredigde behoeftes. En niet minder belangrijk: met een zo klein mogelijke belasting van ons geheugen en zo min mogelijk hersenactiviteit.

Softwareontwikkelaars zouden eigenlijk niet alleen de processorcycles van hun computer moeten meten, maar ook de cognitieve cycles van de mens. En dit zien als één integraal onderdeel. Nou kunnen we in de dagelijkse praktijk al veel, maar helaas… zo ver zijn we nog niet.